درد و دل |
||
در بند آن باش که من کیم و چه جوهرم؟ و به چه آمدم و به کجا می روم ؟ و اصل من از کجاست؟ و این ساعت در چه ام ؟ و روی به چه دارم؟ |
||
نويسنده |
|
سیاوش |
دل نوشته ها |
|
فروردين 1391 اسفند 1390 بهمن 1390 |
دوستان عاشق تنها |
|
|
دوستان عاشق |
|
|
وضعیت من در یاهو |
|
|
آمار وب |
|
دوستان آنلاين:
تعداد دوستان: RSS |
طراح قالب: |
| نازترین قالب های وبلاگ |
موزیک و سایر امکانات |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
ورود
اعضا:
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
|
|
||
|
امشب دلم گرفته دیگه نمی تونم بنویسم .... هنوز پا به این محکومیت نذاشته بودم که بابام توی تصادف مرد چهار ماه بعد من به دنیا اومدم و .......... دوساله بودم که مامانم با یه آقایی ازدواج کرد و اینم از مهر مادری و....... سیاوش بزرگ شد پیش مادر بزرگ و پدر بزرگ اش و .......... هفده ساله بودم که بابابزرگم مرد و .......... بیست ساله بودم که مادربزرگم مردو........... نمی خوام ناراحتت کنم ولی این سرنوشت من بود همه اش مرگ و مرگ الان فقط منتظره فرشته مرگ هستم فصلها برام معنی ندارن بعد زمستان پاییز و بعد پاییز زمستان برایم خواهد رسید ...........
|
||
|
|
||
|
************** کفشهایم کو؟ مادرم در خواب است بوی هجرت میآید باید امشب بروم من به اندازهی یک ابر دلم میگیرد چیزهایی هم هست؛ و شبی از شبها باید امشب بروم! یک نفر باز صدا زد: سهراب! سهراب سپهری
|
||
|
|
||
|
************************ ببخشید شما ثروتمندید؟ هوا بدجورى طوفانى بود و آن پسر و دختر كوچولو حسابى مچاله شده بودند. هر دو لباس هاى كهنه و گشادى به تن داشتند و پشت در خانه مى لرزیدند. پسرك پرسید:«ببخشین خانم! شما كاغذ باطله دارین» كاغذ باطله نداشتم و وضع مالى خودمان هم چنگى به دل نمى زد و نمى توانستم به آنها كمك كنم. مى خواستم یك جورى از سر خودم بازشان كنم كه چشمم به پاهاى كوچك آنها افتاد كه توى دمپایى هاى كهنه كوچكشان قرمز شده بود. گفتم: «بیایین تو یه فنجون شیركاكائوى گرم براتون درست كنم.» آنها را داخل آشپزخانه بردم و كنار بخارى نشاندم تا پاهایشان را گرم كنند. بعد یك فنجان شیركاكائو و كمى نان برشته و مربا به آنها دادم و مشغول كار خودم شدم. زیر چشمى دیدم كه دختر كوچولو فنجان خالى را در دستش گرفت و خیره به آن نگاه كرد. بعد پرسید: «ببخشین خانم! شما پولدارین»؟! نگاهى به روكش نخ نماى مبل هایمان انداختم و گفتم: «من اوه… نه!» دختر كوچولو فنجان را با احتیاط روى نعلبكى آن گذاشت و گفت: «آخه رنگ فنجون و نعلبكى اش به هم مى خوره.» آنها درحالى كه بسته هاى كاغذى را جلوى صورتشان گرفته بودند تا باران به صورتشان شلاق نزند، رفتند. فنجان هاى سفالى آبى رنگ را برداشتم و براى اولین بار در عمرم به رنگ آنها دقت كردم. بعد سیب زمینى ها را داخل آبگوشت ریختم و هم زدم. سیب زمینى، آبگوشت، سقفى بالاى سرم، همسرم، یك شغل خوب و دائمى، همه اینها به هم مى آمدند. صندلى ها را از جلوى بخارى برداشتم و سرجایشان گذاشتم و اتاق نشیمن كوچك خانه مان را مرتب كردم. لكه هاى كوچك دمپایى را از كنار بخارى، پاك نكردم. مى خواهم همیشه آنها را همان جا نگه دارم كه هیچ وقت یادم نرود چه آدم ثروتمندى هستم.
|
||
|
|
||
|
|
||
|
|
||
|
گناه
گنه كردم گناهی پر ز لذت كنار پيكری لرزان و مدهوش خداوندا چه می دانم چه كردم در آن خلوتگه تاريك و خاموش در آن خلوتگه تاريك و خاموش نگه كردم بچشم پر ز رازش دلم در سينه بی تابانه لرزيد ز خواهش های چشم پر نيازش در آن خلوتگه تاريك و خاموش پريشان در كنار او نشستم لبش بر روی لب هايم هوس ريخت زاندوه دل ديوانه رستم فرو خواندم بگوشش قصه عشق: ترا می خواهم ای جانانه من ترا می خواهم ای آغوش جانبخش ترا ای عاشق ديوانه من هوس در ديدگانش شعله افروخت شراب سرخ در پيمانه رقصيد تن من در میان بستر نرم بروی سينه اش مستانه لرزيد گنه كردم گناهی پر ز لذت در آغوشی كه گرم و آتشين بود گنه كردم میان بازوانی كه داغ و كينه جوی و آهنين بود
|
||
|
|
||
|
فکر خوب ، معمار و آفریننده است . افکار آدمی سازنده زندگی اوست . همچنین فکر خوب ، وجه تمایز بین انسان و حیوان است . سپردن اندیشه ها و آرزوها به مغز و ایجاد فرصت لازم برای برسی یکایک آنها نیروی شگفت انگیزی در پی خواهد داشت .به قول امرسون هر انسانی حاصل تفکرات روزانه خویش است . اندیشه و تفکرات پشتوانه ای بزرگ در سراسر حیات بشرند و به قول پاسکال ، انسان بی اندیشه و تفکر به ماده ای بی روح می ماند . پس سعی کنیم همچون اسفنج که آب را جذب می کند ، ما هم افکار خوب را جذب کرده ، آن را در خدمت هدف خویش و هر دو را در خدمت موفقیت خود قرار دهیم .
|
||
|
|
||
|
امشب هم باز می بینم که تنهایم خودم هستم ، خودم تنها و دنیایم مگر از سرزمین دیگری دل دار بفزستد که این جا کس نمی بینم نه امروز و نه فردا ولی ، آری ، یقین ، دنیای من فردا رسد از راه و خواهی دید هر کس تجربت را ، ذره ای ، تا سرکشد دنیا من و او و تو و ما ، جمله ذراتیم سرگردان این هستی که شاید هم اهورایی دگر روزی تو وما را ، به خود خواند * بگرد ای چرخ چرخیدی و من از چرخ افتادم ولی بهر علاج من ، فرستادی تو سیادی که من گشتم شکار او و اکنون نیز « من هستم » چه خواهی گفت بعد از این مرا؟ ای آدم جسته که من صیاد و تو صیدی فدایت ، هر چه بادا باد
|
||
|
|
||
|
از سينه تنگم دل ديوانه گريزد عاشقي پيداست از زاري دل روزاحباب تو نوراني الي يوم الحساب ديوانه كرد آرزوي وصل او مرا گفتمش نقاش را نقشي بكش از زندگي آنكةعاشقانةخنديدخندهاي منودزديد
|
||
|
|
||
|
ديــــــــــدهاى نيست نبيند رخ زيبــــــــــــاى تو را نيست گـوشى كه همىنشنود آواى تو را هيچ دستـــــــــى نشـــــــــود جز بر خوان تو دراز كـــس نجويد به جهـــــــان جز اثر پاى تو را رهرو عشقـــــــــم و از خــــــــــرقه و مسند بيزار به دو عالـــــــــــم ندهم روى دل آراي تو را قامت ســــــــرو قـــــــــــــدان را به پشيزى نخرد آنكه در خــــــــــــواب ببيند قد رعناى تو را به كجا روى نمـــــــايد كـــــــــه تواش قبله نهاى؟ آنكه جويد به حـــــــرم، منزل و ماواى تو را همه جـا منزل عشق است؛ كه يارم همه جاست كور دل آنكــــه نيابد به جهـــان، جاى تو را بــــــا كـــــه گويم كه نديده است و نبيند به جهان جــــــز خم ابـــــرو و جز زلف چليپاى تو را دكـــــــه علـــــــم و خرد بست، درِ عشق گشود آنكه مىداشت به سر علّت سوداى تو را بشكنــــــم اين قلـــــــم و پـــــــاره كنم اين دفتر نتـــــوان شـــــرح كنم جلـــــوه والاى تو ر
|
||
|
|
||
|
شبي باراني و رسالت من اين خواهد بود تا دو استكان چاي داغ را از ميان دويست جنگ خونين به سلامت بگذرانم تا در شبي باراني آنها را با خداي خويش چشم در چشم هم نوش كنيم
|
||
|
|
||
|
ميبايست ميخوابيدم اما مادر بزرگها گفته اند چشمها نگهبان دل هايند ميداني ؟ از افسانه هاي قديم چيزهايي در ذهنم سايه وار در گذر است كودك خرگوش پروانه و من چقدر دلم ميخواهد همه داستانهاي پروانه ها را بدانم كه بي نهايت بار در نامه ها و شعر ها در شعله ها سوختند تا سند سوختن نويسنده شان باشند پروانه ها آخ تصور كن آنها در انديشه چيزي مبهم كه انعكاس لرزاني از حس ترس و اميد را در ذهن كوچك و رنگارنگشان ميرقصاند به گلها نزديك ميشوند يادم مي آيد روزگاري ساده لوحانه
|
||
|
|
||
|
دل خوش جا مانده است چيزي جايي كه هيچگاه ديگر هيچ چيز جايش را پر نخواهد كرد نه موهاي سياه و نه دندانهاي سفيد
|
||
|
|
||
مرگ نازلی
((-نازلی !بهار خنده زدو ارغوان شكفت . در خانه ،زير پنجره گل داد ياس پير. دست از گمان بدار ! با مرگ نحس پنجه ميفكن ! خاصه در بهار ...)) نازلی سخن نگفت ؛ سرافراز دندان خشم بر جگر خسته بست ورفت ... ((-نازلی سخن بگو ! مرغ سكوت ،جوجه مرگی فجيع را در آشيان به بيضه نشسته است !)) نازلی سخن نگفت ؛ چو خورشيد از تيرگی برآمدو در خون نشست ورفت .. نازلی سخن نگفت نازلی ستاره بود يك دم درين ظلام درخشيد وجست ورفت... نازلی سخن نگفت نازلی بنفشه بود گل دادو م‍‍ژده داد:((زمستان شكست !)) و رفت .. احمد شاملو
|
||
