سکوت

مرد پیر شده بود . دیگر نمی توانست گیتار بزند و سکوتی ابدی بر خانه اش حکم می راند .
باید کاری می کرد ، پس از ساعتی فکر ، گیتارش را برد توی حیاط گذاشت و دور و بر آن خرده نان ریخت.
پس از چند روز ، درست وقتی که داشت جان می داد ، سکوت خانه اش شکسته شد و او با خوش حالی چشم هایش را بست.پرنده ای آمده؛در گیتارش لانه کرده بود.

[+] نوشته شده توسط سیاوش در 17:32 | |

دایی ماسک بهت میاد......

دو دستی باز چسبیدی به تختت
یه چار دیواری افتاده به جونت
با گریه ت از ستاره چشم شستی
که مثل سقف باشه آسمونت

... تنت زیر نفس هات خرد شد باز

هوا امشب دوباره سنگ تر بود

به خس خس های امشب گوش دادم
نفس هات از اتاقت تنگ تر بود
به پای لحظه ها زنجیر بستی
رو تختت از خدا مایوس می شی
شبیه خواب هایی که نرفتی
برای خواب من کابوس میشی
باید دنیاتو رو تختت بسازی
بسازی با تنفس های سختت
دلت خوش باشه به سرگیجه هات و
سقوط جسمی اسقاطی رو تختت
بهای سقف بالای سر من
طلسمی شیمیایی توی جسمت
به سقفی که نریخته خیره موندی
که شاید بشکنه روزی طلسمت

[+] نوشته شده توسط سیاوش در 1:22 | |

ضد حال یعنی

[+] نوشته شده توسط سیاوش در 19:22 | |

شاهزاده باران


رنگِ بنفش

بر گونه‌هاش

يادآورِ‌جوانی شيرينِ خواب‌های من بود

فرشته نيلی باران

با يادِ نور و بوی آفتاب و

ترانه طنينِ تنش.



تنهاتر که شدم

سپيدی ترانه

شکلِ گريه گرفت.

[+] نوشته شده توسط سیاوش در 20:55 | |

تا بوی تو


صدای تو گُلی‌ست

که مرا از بهار عُبور می‌دهد،

از ميانِ شعر و شعور

و چشم‌هات

آوازی که پوست را می‌لَرزانَد.



گام‌های تو

در طَنينِ روز

و تنهايیِ تَن

رخنه می‌کند.

می‌بينمت

از ميانِ دشتِ واژه می‌گُذری

شعر شده‌ای

نور می‌شوی
داری در من رخنه می کنی

در صفحه ی نقاشیم

قلم را می چرخانم

همه جا اثری از توست

نقش می بندی


می‌تابی بَر ضَميرِ تاريکی.

روشن می‌کنی

زاويه‌های تاريکِ تَنَم را.

و من رنگ می‌بازم

دوباره رنگ می‌يابم

پاشيده می‌شوم

مُنحل

جُدا می‌شوم از خود

مثلِ مِعراجِ غُروب و انحنای درّه.

بَرمی‌دارم تنهايی‌ام را

تنهايی‌هام را

بَر دار می‌کنم.

می‌نويسم دوباره نام ِتو را

بَر گردابِ آب

بَر تُند‌بادِ عَصر

بَر شيبِ ِ شب.

می‌نويسم نامت را

و می‌دوم با خودم

با تمامِ تنم

تا بوی تو.





[+] نوشته شده توسط سیاوش در 14:50 | |